زمینه و هدف ناتوان هوشی یکی از ناهنجاری های ادراکی-حرکتی دوران رشد است؛ کودکان دارای ناتوانی هوشی علاوه بر بهره هوشی در مهارت های حرکتی نیز نمره کمتری از هم سن و سال های خود کسب می کنند. پژوهش های متعددی تاثیر تمرینات بدنی مختلف بر بهبود مهارت های حرکتی سایر کودکان را نشان داده اند؛ بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر رشد مهارت های حرکتی پسران ناتوان هوشی تربیت پذیر بود. روش بررسی براساس هدف پژوهش، 20 پسر ناتوان هوشی تربیت پذیر از مرکز بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 8٫ 1± 3٫ 11 سال و ضریب هوشی 6٫ 84± 39٫ 14 با روش نمونه گیری هدفمند مطالعه شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت هدفمند به دو گروه 10 نفری کنترل و آزمایش تقسیم شدند. در این پژوهش برای سنجش مهارت های حرکتی درشت و ظریف از آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی استفاده شد. گروه آزمایش، تمرینات ادراکی-حرکتی را طی 24 جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه و سه روز در هفته انجام دادند. پس از 24 جلسه تمرین از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون-های ناپارامتریک ویلکاکسون و یومن ویتنی (نرم افزار SPSS16) تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نتایج نشان داد که این دوره تمرینی تاثیر معناداری روی مهارت های حرکتی سرعت دویدن و چابکی (0٫ 008=p)، تعادل (0٫ 015=p)، هماهنگی دوسویه (0٫ 015=p) و قدرت (0٫ 011=p) در گروه آزمایش داشته است. درحالی که تاثیر این دوره تمرینی روی مهارت های حرکتی سرعت پاسخ، کنترل بینایی-حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی ازنظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در پژوهش حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت در پسران ناتوان هوشی تربیت پذیر مناسب بوده و می تواند به عنوان برنامه تمرینی توسط مراکز مربوطه به کار گرفته شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر رشد مهارت های حرکتی دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر بود. به همین منظور 20 دختر کم توان ذهنی تربیت پذیر از مرکز سازمان بهزیستی شهرستان مریوان با میانگین سنی 8.3±1.11 سال و ضریب هوشی 39.14±6.84 با روش نمونه گیری هدفمند بررسی شدند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد، سپس نمونه ها به صورت هدفمند به دو گروه 10 نفری کنترل و مداخله تقسیم شدند. برای سنجش مهارت های حرکتی درشت و ظریف از آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی استفاده شد. گروه مداخله، تمرینات ادراکی- حرکتی را طی 24 جلسه و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه و 3 روز در هفته انجام دادند. پس از 24 جلسه تمرین از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. تجزیه وتحلیل داده ها که با استفاده از آزمون آماری K-S، ویلکاکسون و یو من ویتنی انجام گرفت، نشان داد که مداخله تمرینات ادراکی- حرکتی تاثیر معناداری روی مهارت های حرکتی درشت در گروه تمرینی داشته است (P<0.05). درحالی که تاثیر این دوره تمرینی بر مهارت های ظریف از نظر آماری معنادار نبود (P>0.05). از نتایج چنین برداشت می شود که برنامه تمرینی به کاررفته در تحقیق حاضر برای بهبود مهارت های حرکتی درشت دختران کم توان ذهنی تربیت پذیر مناسب است و مراکز مربوط می توانند از آن به عنوان برنامه تمرینی استفاده کنند.

اختلالات شناختی و افت کیفیت زندگی از تغییرات شایع در دوران سالمندی است که طیف بسیار وسیعی از مشکلات را به خود اختصاص می دهند. برای افزایش سطح سلامت و عملکرد جمعیت رو به رشد سالمندان، باید شرایط و نیازهای آنان را شناخت. بنابراین پژوهش حاضر با هدف اثربخشی تمرینات منتخب ادراکی-حرکتی بر حافظه کاری و کیفیت زندگی زنان سالمند انجام شد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان سالمند بالای 60 سال غیر فعال ساکن در مراکز نگهداری سالمندان شهر تهران بودند. نمونه پژوهش شامل40 نفر به صورت در دسترس و براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش گمارش شدند. شرکت کنندگان پرسش نامه وضعیت شناختی فولشتین، کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت و حافظه وکسلر را تکمیل کردند. گروه آزمایش هشت هفته، سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته، در برنامه تمرینی ادراکی-حرکتی شرکت کردند. گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزمره خود را انجام دادند. پس از اتمام برنامه تمرینی، هر دو گروه مجدداً پرسشنامه ها را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیره در نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد (05/0≥P). نتایج تحلیل آماری بعد از مداخله تمرینی نشان دهنده بهبود معنی دار نمرات پس آزمون گروه آزمایش در متغیر حافظه کاری (007/0=P) و کیفیت زندگی (001/0=P) نسبت به گروه کنترل بود. با توجه به نتایج پژوهش، به سالمندان پیشنهاد می شود با توجه به توان فردی و امکانات محیطی، از تمرینات ادراکی- حرکتی در جهت ارتقای سلامت شناختی و جسمانی استفاده کنند.

زمینه و هدف: یکی از راهکارهای اساسی در بهبود مشکلات حافظه فعال کودکان با اختلال یادگیری خاص، انجام فعالیت بدنی هدف­ دار است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی پاریاد بر حافظه فعال کودکان با اختلال یادگیری خاص بود. روش: پژوهش حاضر، از نوع نیمه­ تجربی و از حیث هدف، کاربردی، با طرح پیش­ آزمون پس­ آزمون با گروه گواه بود. در این مطالعه، تعداد 24 نفر از کودکان پسر 9-7 سال مبتلا به اختلال یادگیری خاص شهر مشهد در سال تحصیلی 1397-1396 انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و گواه جایدهی شدند. گروه تجربی، به مدت 20 جلسه، هر جلسه 30 دقیقه و با تکرار پنج روز در هفته تمرینات ادراکی-حرکتی پاریاد را انجام دادند. گروه گواه نیز در طی این دوره به فعالیت های عادی روزمره خود پرداختند. تغییرات در حافظه فعال آزمودنی­ ها، قبل و بعد از دوره تمرین، به وسیله آزمون ان بک سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات ادراکی-حرکتی پاریاد موجب بهبود حافظه فعال در گروه تجربی می­ شود.؛ تمامی این تغییرات در مقایسه با گروه گواه معنادار بود (0/05p<). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات ادراکی-حرکتی پاریادبا تأثیر بر مناطق مغزی مربوط به حافظه فعال در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری خاص، باعث بهبود این نوع حافظه در آنها می­ شود.

مقدمه: اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی است که به وسیله اختلال در تعاملات اجتماعی و ارتباطات به همراه رفتارهای کلیشه ای و تکراری مشخص می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ادراکی-حرکتی بر کارکردهای اجرایی (کارکردهای عصبی شناختی توجه) در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در گروه سنی 7 تا 12 ساله بود. مواد و روش ها: روش انجام تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم مراجعه کننده به مراکز نگهداری از کودکان اوتیسم در شهر اصفهان 30 نفر با استفاده از آزمون های غربالگری انتخاب و پس از سنجش کارکردهای عصبی شناختی توجه، به وسیله آزمون عصب روانشناختی کانرز به عنوان پیش آزمون، به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. در گروه آزمایش تمرینات ادراکی-حرکتی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. در انتها برای کلیه افراد پس آزمون به عمل آمد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تمرینات ادراکی-حرکتی در گروه آزمایش یک اقدام مؤثر در بهبود کارکردهای عصبی شناختی توجه کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم بود. همچنین کارکردهای عصبی شناختی توجه به طور معنی داری در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بهتر بود. نتیجه گیری: تمرینات ادراکی-حرکتی همراه با موسیقی ممکن است یک مداخله مناسب برای بهبود کارکردهای عصب شناختی توجه در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم فراهم کند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ادراکی حرکتی بر رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور، 24 کودک دختر و پسر (گروه تجربی 12 نفر و گروه کنترل 12 نفر) کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان (میانگین سنی 8.80±1.22 سال و ضریب هوشی 66.73±1.92) به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان بر اساس ضریب هوشی ثبت شده و عملکرد خود در پرسش نامه رشد اجتماعی (پرسش نامه رشد اجتماعی وایلند) هم سان گشته و در گروه های تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای و درمجموع، 24 جلسه در برنامه تمرینات ادراکی حرکتی شرکت نمود و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود پرداخت. شایان ذکر است که جمع آوری اطلاعات شرکت کنندگان به شکل پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت و به منظور مقایسه دو گروه از روش آماری تحیل کوواریانس استفاده گردید (P<0.05). نتایج نشان می دهد که بین عملکرد دو گروه تجربی و کنترل در رشد اجتماعی کلی تفاوت معنادار به لحاظ آماری وجود دارد (P=0.004)، بنابراین، می توان گفت تمرینات ادراکی حرکتی می تواند برنامه مناسبی جهت افزایش رشد اجتماعی کودکان کم توان ذهنی باشد.

مقدمه و هدف: کودکان طیف اوتیسم دارای اختلال در تکالیف شناختی از جمله توجه و حافظه هستند. هدف این مطالعه تعیین تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر توجه پایدار و عملکرد حافظه کودکان اوتیسم بود. روش کار: روش مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش ­آزمون-پس­ آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کودکان اوتیسم شهر اهواز بود که تعداد 30 نفر به صورت نمونه­ گیری در دسترس انتخاب و بعد از تکمیل مقیاس اوتیسم به صورت تصادفی به گروه همگن آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش مقیاس اوتیسم، آزمون عملکرد پیوسته و آزمون حافظه بود. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون، آزمون عملکرد پیوسته و حافظه را اجرا کردند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته و هر هفته 2 جلسه تحت تمرینات ادراکی-حرکتی قرار گرفت. داده­ ها از طریق آزمون­ های t مستقل و تحلیل کوواریانس با نرم ­افزار SPSS نسخه 26 و در سطح معنی­ داری 0/05 تحلیل شدند. یافته­ ها: تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی در عملکرد حافظه ­ای در خرده مقیاس­ های اطلاعات عمومی، جهت ­یابی، کنترل ذهنی، تکرار ارقام رو به جلو، حافظه منطقی، یادگیری تداعی و حافظه بینایی معنی­ دار بود (0/05>p). همچنین تمرینات ادراکی-حرکتی در متغیر توجه پایدار در خرده مقیاس ­های نسبت پاسخ صحیح به محرک هدف، نسبت پاسخ صحیح به محرک غیر هدف، زمان واکنش پاسخ صحیح، خطای حذف و خطای ارتکاب به طور معنی­ دار موثر بود (0/05>p). نتیجه گیری: براساس نتایج، تمرینات ادراکی-حرکتی می­تواند باعث بهبود توجه پایدار و حافظه در کودکان طیف اوتیسم شود. بنابراین پیشنهاد می­ شود آموزش و تمرین فعالیت­ های ادراکی-حرکتی در دستور کار مربیان و کار درمانگران مراکز آموزشی و درمانی قرار گیرد.

هدف: یکی از مشکلات عمده کودکان با اختلال هماهنگی رشدی، یادگیری مهارت های حرکتی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی در ترکیب با بازخورد بر زمان واکنش و هماهنگی حرکتی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. 30 کودک با اختلال هماهنگی رشدی به صورت تصادفی به سه گروه خودکنترل، آزمونگر کنترل و کنترل تقسیم شدند. در پیش آزمون، هماهنگی حرکتی و زمان واکنش شرکت کنندگان به ترتیب با آزمون های لینکن اوزرتسکی و زمان واکنش کل بدن ارزیابی شد. سپس گروه های تجربی به مدت 24 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه پروتکل تمرینات را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کلموگروف-اسمیرنوف، لوین، باکس، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در متغیرهای هماهنگی حرکتی و زمان واکنش هم در تمرین (به ترتیب 004/0P=، 000/0P=) و هم در گروه (به ترتیب 003/0P=، 001/0P=) اثرات معناداری وجود داشت(05/0P≤ ). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که بین گروه خود کنترل و آزمونگر کنترل با گروه کنترل در هر دو مولفه زمان واکنش و هماهنگی حرکتی تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین در مقایسه بین دو گروه خودکنترل و آزمونگر کنترل در هر دو مولفه زمان واکنش و هماهنگی حرکتی تفاوت معناداری وجود داشت(05/P≤ ). نتیجه گیری: بنابراین یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که تمرینات ادراکی-حرکتی در ترکیب با بازخورد و به ویژه باز خورد خود کنترل در مقایسه با تمرین صرف می تواند سبب عملکرد هماهنگی حرکتی و زمان واکنش بهتر کودکان با اختلال هماهنگی رشدی شود.

مقدمه و اهداف: اختلال کمبود توجه_ بیش فعالی نوعی اختلال رشدی است. کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه – بیش فعالی به طور عمده با هماهنگی حرکتی ضعیف و بی دست و پا توصیف می شوند. لذا در تحقیق حاضر تلاش شد تا اثر تمرینات ادراکی-حرکتی بر عملکرد تعادلی کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه-بیش فعالی ارزیابی شود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با یک گروه کنترل است. شرکت کنندگان شامل 20 پسر مبتلا به اختلال کمبود توجه در دامنه سنی 9 تا 12 سال بودند که به روش نمونه گیری در دسترس از یکی از کلینیک های واقع در شهر تبریز انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (تجربی و کنترل) به تعداد یکسان جای گرفتند. تمرینات ادراکی-حرکتی به مدت 4 هفته، هر هفته 3 جلسه روی گروه تجربی انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های تعادل لک لک، رسیدن عملکردی و اصلاح شده ی باس جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد مداخله صورت گرفته تاثیر قابل توجهی بر تعادل ایستا نداشته است، اما به طور معناداری باعث بهبود تعادل نیمه پویا و پویای کودکان مبتلا به کمبود توجه-بیش فعالی شده است. نتیجه گیری: تمرینات ادراکی-حرکتی می تواند در جهت بهبود عملکرد تعادلی کودکان مبتلا به کمبود توجه-بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف عدم توانایی حفظ توجه افراد دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) برای انجام فعالیت های بدنی در مدارس موجب شده که کودکان بیش فعال از در دسترس ترین مداخله در سطح مدرسه بی بهره باشند، درحالی که تمرینات ادراکی-حرکتی و  برنامه فعالیت بدنی موجب بهبود عملکرد شناختی افراد دارای اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی و  فعالیت بدنی بر عملکرد شناختی کودکان دارای اختلال نقص توجه- بیش فعالی است.مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع نیمه آزمایشی همراه با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود و تعداد 36 کودک 10 تا 12 سال پسر دارای ADHD در سه گروه تمرینات ادراکی حرکتی، گروه فعالیت بدنی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های آزمایشی 12 جلسه به مدت 4 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای تحت مداخله قرار گرفتند. شرکت کنندگان آزمون دسته بندی کارت های ویسکانسین و مقیاس هوش وکسلر را قبل و بعد از مداخله انجام دادند. از آزمونی تی همبسته و تحلیل واریانس مرکب به ترتیب برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی استفاده شد.یافته ها نتایج آزمون تی همبسته نشان داد پیشرفت معنی داری در خطای درجاماندگی، خطای کل و حافظه عددی در گروه تمرینات  ادراکی–حرکتی و فعالیت بدنی از پیش آزمون تا پس آزمون مشاهده شد (0/005>P). نتایج تحلیل واریانس مرکب نشان داد بین سه گروه در تمام نمرات خطای درجاماندگی (0/0005>P)، خطای کل (0/005>P) و حافظه عددی (0/005>P) در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد گروه تمرینات ادراکی حرکتی به طور معنی داری نمرات بهتری در خطای درجاماندگی (0/005>P)، خطای کل (0/005>P) و حافظه عددی (0/005>P) نسبت به گروه تمرینات فعالیت بدنی داشتند.نتیجه گیری تمرینات ادراکی-حرکتی که در آن ها حرکات فیزیکی با وظایف شناختی ترکیب می شود، به کودکان دارای نقص توجه بیش فعالی (ADHD) کمک می کند توانایی های شناختی مغز خود را تقویت کنند. این تمرینات بر قشر پیش پیشانی مغز تأثیر دارند که مسئول عملکردهای پیچیده ای مانند توجه و حافظه است.